Walking II

περίπατος οφθαλμών_

Αφ' υψηλού.
Λιγότερο κουραστικός, με ανοικτό ορίζοντα και ανεπτυγμένη θέα.
Πανόραμα βουνών, λόφων, αετωμάτων, δωμάτων, καπνοδόχων, στεγών.
Παντοειδών κορυφών και άκρων.
Συμπλέγματα σε χίλια χρώματα και σχήματα
κάτω από τον κυανό θόλο του ουρανού.

----------------------------------

Ο περίπατος γίνεται με τα μάτια ( αποψη πρώτη).

στιγμιότυπα, εντυπώσεις+στιγμές, καρε, εικόνες, φωτογραφικό φλας, φωτογραφική αποτύπωση του κόσμου, πληθος στιγμιαίων εντυπώσεων-εικόνων.

Walking

Μπορω να περπατάω με τα μάτια. Από ψηλά.

Ας παίξουμε..

μετά από την πρόσκληση της αγαπητής Ροδιάς

Απανταμεεε σταα

-Γιατί κλαις;
για να αντέχω
- Γιατί δεν κλαις;
γιατί αντέχω
- Πού είναι ο βάλτος;
σε ένα μικρό σημείο του εγκεφάλου μου

- Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
μια όψη μου, κρύβεται σε ένα άλλο σημείο του εγκεφάλου μου
- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Εκεί μέσα πάλι.
- Περιφρονείς κάτι;
Ναι Ακόμα κι αν το αγαπάω.
- Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Για πάντα;
- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Για να βγάζουν λεφτά οι μεσολαβητές. Για να παίρνουν κάποια και οι «καλλιτέχνες».
- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Όχι, υπάρχουν έργα τέχνης και «έργα τέχνης». Και πωλούνται.
- Do you remember revolution?
Ναι, θυμάμαι στιγμές απ αυτή και αναμένω την ολοκληρωτική.
- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Όχι ή Ναι;

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Όχι. Αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο, θα τον έβαζα να μου πει ιστορίες από τη ζωή του.
- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Ορθάνοιχτα και θα στηνόμουν.
- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;
Όχι, καμία πέτρα δεν κυλάει, αν αυτό που τη σταματά είναι ο φόβος του νόμου.

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Αν ήμουν με παρέα, να λέμε και κανα τραγουδάκι νυχτερινό, ναι.
-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Αν και είναι για σκότωμα Όχι. Δεν θέλω να σκοτώσω κανέναν.
-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;
Ναι, γιατί θα βλεπα μέσα τους τα αστέρια.
- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Όχι, γιατί η θλίψη θα περάσει. Απ το πηγάδι πώς θα βγω?

Πάσχα

Το Πάσχα, δεν μου αρέσει καθόλου.
Με πιάνει θλίψη. Και περιμένω να περάσει.


όταν έχει Πάσχα το μόνο που με ευχαριστεί είναι μια βόλτα στη θάλασσα.
Θλιμμένη κι αυτή.

Παρηγορητικό το παγωτό με γεύση λεβάντα και κόκκους παπαρούνας που πρόσφατα ανακάλυψα. Ο ήλιος και τα πρώτα ανθισμένα λουλούδια.

Θλιβερό το βουκολικό τοπίο με οικογένειες και σόγια, δίπλα σε σουβλιστά αρνιά, κόκκινα αυγά και λαμπάδες.

ίσως το Πάσχα σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί να υποφέρεται.

Το πιο ωραίο Πάσχα ήταν στο Λονδίνο το 2002.
Highlight η βόλτα με λεωφορείο προς άγνωστη κατεύθυνση, που με κατέληξε σε μια συνοικία έγχρωμων. Η λειτουργία στην Αγγλικανική Εκκλησία. Γυναίκες με τα πολύχρωμα ρούχα και τους περίτεχνους φριόντους στα μαλλιά. Άνδρες που μοίραζαν μπανάνες και τραγουδούσαν. Ένα γκέτο μπορεί να είναι φιλόξενο σε έναν ξένο και όχι σε έναν άλλο. Ξένη και μόνη, δεν άνηκα ούτε από τη μια, ούτε από την άλλη πλευρά. Είχα περάσει τα "σύνορα". Αλλά καθώς οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει ξένοι ή έξω ή έκτος, μπορούν να αναγνωρίζουν το βλέμμα του χαμένου και ξένου, τον βοηθούν, ακόμη κι αν είναι ή καλύτερα μοιάζει με λευκό. Γιατι έχει αυτό το βλέμμα, όταν πια σκοτεινιάσει, που είναι αναγνωρίσιμο. Η επιστροφή στο τραίνο ήταν αλησμόνητη. Με τον υπεύθυνο των τραίνων να μου χαμογελά, καθώς απομακρυνόμουν για να ξαναμπώ, αρκετές στάσεις μετά, στα γνώριμα μέρη που λέμε Λονδίνο.

Καλώς ορίζοντας την άνοιξη... σε ασφαλή και ελεγχόμενα περιβάλλοντα...

Ο χρόνος σας τελείωσε...Παρακαλείσθε όπως εξέλθετε ακολουθώντας τον κόκκινο σηματοδότη. Ευχαριστούμε που επιλέξατε την εταιρεία μας για να καλωσορίσετε την άνοιξη.
Ο επόμενος παρακαλώ..

Η απώλεια και η διαχείριση της

"Φάε μωρή, λίγο πορτοκαλάκι, να ξιναέρουνε τα κούφι σου".
Συμιακή φράση που λέει η γιαγιά μου.


Οι τρόποι όπου οι άνθρωποι ανά τον κόσμο βιώνουν την έννοια της απώλειας είναι πολλοί. Εκτός από το προσωπικό βίωμα, που εδράζεται σε ένα βαθιά υπαρξιακό ειδέναι, υπάρχουν και αυτές οι ρημάδες οι τελετουργίες, που τα σώματά μας υποβάλλονται για να ξορκίσουν τον θάνατο. Να αποχαιρετήσουμε τον νεκρό, σου λέει. Να ξενυχτίσουμε εις μνήμην. Να κλάψουμε εις μνήμην. Να φωνάξουμε εις μνήμην. Να φάμε εις μνήμην. Να πιούμε εις μνήμην. Να δώσουμε τα χαιρετίσματα σε όσους νεκρούς ξέρουμε.. Να του πούμε ότι μαλακία μας κατέβει στο κεφάλι, όσο σχετικοί και άσχετοι είμαστε. Να πιούμε καφέ, ή κονιάκ. Να φάμε ψαρόσουπα.
Δεν θέλω ρε. Ούτε να φάω, ούτε να πιω. Δεν θέλω να με χαιρετάει και η κουτσή Μαρία. Δεν θέλω να μιλάω με άγνωστες φάτσες, χωρίς κοινή θεματολογία, μια ώρα που εξαναγκάζομαι να υποστώ όλη αυτή την κατανάλωση. «Α, μεγάλωσες! Και τι κάνεις τώρα; Με τι ασχολείσαι; Ακόμα σπουδάζεις; Κανένας σας δεν παντρεύτηκε ακόμη, ε;». Fuck off.
Η απώλεια αρχίζει αύριο. Ίσως σε δέκα μέρες, μπορεί και σε έναν μήνα. Μπορεί και στα επόμενα Χριστούγεννα. Αν και έρχεται το Πάσχα. Αλλά όχι τώρα, που μαζεμένοι όλοι, μαζί με πολλούς γνωστούς άγνωστους τριγύρω, κάνουμε «αυτό που πρέπει». Τηρούμε κανόνες και τελετουργικό. Καταναλώνουμε και καταναλωνόμαστε.
Άσε που, τι σκατά να καταλάβεις ο έρμος; Δεν προλαβαίνεις. Σε πιάνουν απ’ τα μούτρα και σε σέρνουν, βρίσκεται σε σοκ. Πας, όπου σε πάνε. Μήπως και ξέρεις;
Είχαν εμμέσως, αλλά σαφώς, προειδοποιηθεί οι άνθρωποι που βρίσκονταν σε θέσεις κλειδιά στη διαχείριση κρίσεων: ουαί κι αλίμονο, σε όποιον σχετικό ή άσχετο, επιλέξει να θρηνήσει με θόρυβο. «Να πάνε στα χωριά τους να φωνάξουν». Εδώ θέλουμε ηρεμία. Μια μέρα είναι θα περάσει.
Και μέσα σε όλο αυτό, σκάει και το παπαδαριό. Κάνανε όσα «έπρεπε». Όμως δε μείνανε σε αυτά. Βγάλανε λόγο. Είπανε και ποιήματα. Μου σπάσανε τα νεύρα. Τέτοιο προπαγανδιστικό λόγο δεν είχα ξανακούσει. Καπήλευση κανονική.
Και η ώρα περνούσε. Και τα ερεθίσματα, μυριάδες. Και τα συναισθήματα επίσης.
Μαμά, πότε θα πάμε σπίτι; Κουράστηκα.
Μετά κοιμήθηκα 14 ώρες σερί. Και ήρθε επιτέλους η επόμενη μέρα. Από κει και πέρα, ξεκινάς να αντιμετωπίζεις, την όποια απώλεια. Όμως και πάλι, γίνεται κάτι πολύ περίεργο. Η γη γυρίζει. Και συ βρίσκεσαι ξανά μέσα στη ζωή σου. Μακριά από τα χθεσινά. Και η ζωή σου κυλάει, σαν το χθες να μην υπήρχε. Μόνο στιγμές είναι που μπερδεύεσαι. Λες, τώρα τι έγινε; Όλα καλά. Καλά. Καλά… και ξαφνικά μια θλίψη…. /Μια βαθιά θλίψη. Και τίποτα άλλο…/ Και όλα καλά. Και καλά. Και καλά…/ Και θλίψη. Και παύση. Και καλά…/Και πάει.
Μάλλον θα γειωθείς, τη στιγμή που θα επιλέξεις να πάρεις τηλέφωνο. Ή να πας από κει. Ή να ναι γιορτή και να μαζευτείτε όλοι μαζί…

Αυτά, αγαπητή μου γλάστρα.


Τον πίνακα βρήκα στο www.kazuya-akimoto.com

.........................................

Τοπία ανώφελα σαν κι αυτα που περιβάλλουν τα φλιτζάνια από κινέζικη πορσελάνη..

Στα ποτιστηρια αρέσει να καταβρέχουν λουλούδια.

Αν είναι δυνατόν!!!

Με μεγάλη μου λύπη και δυσφορία, πληροφορήθηκα σήμερα το πρωί από τον/την http://argos.wordpress.com/
τη χρήση αντικειμένων κατάβρεξης ως εργαλεία τεχνικών βασανισμού στην ανακριτική διαδικασία.


Ο πίνακας που απεικονίζει ένα ποτιστήρι να συμμετέχει σε βασανισμό, ανθρώπου από άνθρωπο και ποτιστήρι, ενέτεινε την δυσφορία μου. Το άρθρο όμως ήταν αυτό που με εξόργισε περισσότερο. Ο πρόεδρος Α-μερικής αντιτίθεται ασκώντας βέτο σε νομοσχέδιο που προσπαθεί να σταματήσει τη δυνατότητα της αντίστοιχης μ-υστικής υπηρεσίας να χρησιμοποιεί ανακριτικές τεχνικές τέτοιου είδους.

1)Το σώμα είναι η επιφάνεια πάνω στην οποία αρθρώνονται μηνύματα εξουσίας με τον πιο σαφή τρόπο.
2)Η πειθαρχεία του σώματος είναι ο κύριος τρόπος μέσα από τον οποίο ασκείται ο κοινωνικός έλεγχος.
Αυτά τα ωραία μας τα χε εκμυστηρευτεί, σε μια στιγμή αδυναμίας, ο κάλος κύριος Foucault. Μετα από κείνο το βράδυ κραιπάλης και αποκαλύψεων, πήρε υποχρεωτική δεκαήμερη άδεια για να ξεκουραστεί

Ένα έχω να πω, να χέσω την πρόοδό μας. Και εξηγούμε:

Οι τεχνικές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, με την έννοια πολιτισμός. Είναι αυτές που αποδεικνύουν την ύπαρξή του. Κοινώς δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς την ανάπτυξη τεχνικών. Στον "ιλαρό" ανθρώπινο πολιτισμό οι τεχνικές βασανισμού έχουν μακρά ιστορία και παράδοση. Στις μεσαιωνικές κοινωνίες οι άνθρωποι απολάμβαναν τη χρήση των βασανιστηρίων στη διάρκεια του πολέμου, στις δημόσιες εκτελέσεις και στις λαϊκές γιορτές. Μια σύντομη βόλτα στην ιστορία της χρήσης του νερού ως βασανιστήριο, μπορεί να μας πείσει.


Σήμερα αυτού του είδους η βία, στην "πολιτισμένη" δύση, υπόκειται σε αυστηρούς κανόνες. Έχει μετατοπιστεί "το δικαίωμα" του ποιος μπορεί να βασανίζει και ποιους. Τα βασανιστήρια πλέον γίνονται σε κλειστούς χώρους, μακριά από τα βλέμματα της κοινωνίας. Στήνεται ένα ολόκληρο οικοδόμημα σκέψης πάνω στο οποίο στηρίζονται για να δικαιολογήσουν την άσκηση βίας, ακόμη και με τη χρήση ενός αθώου ποτιστηριού. Βασανίζουμε τους "πιο επικίνδυνους ανθρώπους στον κόσμο", "τους τρρρ-ομο-κράτες", "αυτούς που πρέπει να εξαφανιστούν γιατί απειλούν την καραμελοποιημένη λέξη "ασφάλεια" της κοινωνίας.

Πάνω σε αυτή τη συλλογιστική, μπορεί να γίνει αποδεκτός ένας βασανισμός από τον σύγχρονο κόσμο. Είναι αυτή η βλακώδης συλλογιστική, που λέει ότι είμαστε καλοί με τους "καλούς", και κακοί με τους "κακούς". Οτι υπάρχουν οι κακοί και οι καλοί, οι παράνομοι και οι νομοταγής-νόμιμοι, οι επικίνδυνοι και οι μη, οι Α και οι όχι Α. Πως και ποιος τα ορίζει όλα αυτά, είναι ένα θέμα.

Πρόκειται για μια υποκριτική στάση. Τα βασανιστήρια συνεχίζουν να υπάρχουν στον δυτικό κόσμο, κρυμμένα σε ειδικούς κλειστούς χώρους, στηριζόμενα με συλλογιστικές που μπορεί να καταπιεί η εκάστοτε κοινωνία.



Ως ποτιστήρι και όχι μόνο, αντιτίθεμαι σε πρακτικές τέτοιου είδους.

Υπόσχομαι να μην καταβρέξω κανέναν χωρίς τη θέλησή του.

Καλώ τα ποτιστήρια όλου του κόσμου να πάρουν θέση.

Εξάλλου στα ποτιστηρια αρέσει να καταβρέχουν λουλούδια. Πρόκειται για ένα ερωτικό παιχνίδι που απολαμβάνουν και οι δυο πλευρές.

"Θερμός χειμώνας"

Μια ακόμη επιχείρηση
με ευφάνταστο όνομα.

Μια ακόμη επίθεση

της κυβέρνησης του Ισραήλ στη Γάζα.
από επαγγελματίες του πολέμου σε άμαχο πληθυσμό.
με βομβαρδισμούς από αεροπλάνα που απαντιούνται με ρουκέτες.

Μια ακόμη βδομάδα που κύλησαν τα πράγματα και κει κανονικά.

όπως κάθε άλλη φορά

.

FreeBloggers - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Αν και ολίγων ημερών και από όσο διαβάζα των τελευταιο καιρό σε πολλά πόστ, όχι και των πιο ευχάριστων,
θα συμφωνήσω με τα παιδια.
Αναδημοσίευση λοιπόν από εδω:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ



# ΟΜΑΔΑ FREEBLOGGERS



# DIGITALRIGHTS.GR





Ανησυχία για την εν θερμώ νομοθετική ρύθμιση των blogs

Αθήνα, 1 Μαρτίου 2008

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθoύμε με ανησυχία τη διαρροή στον Τύπο, με αφορμή τη γνωστή υπόθεση του blog press-gr, σχεδίων της κυβέρνησης για τη νομοθετική ρύθμιση της έκφρασης στο διαδίκτυο. Οι προθέσεις αυτές, αν ισχύουν με τον τρόπο που δημοσιοποιήθηκαν (συμπυκνώνονται σε έναν πρωτόγνωρο για τα διεθνή δεδομένα περιορισμό τής ανώνυμης/ψευδώνυμης έκφρασης μέσω ιστολογίων), πλήττουν θεμελιακά δικαιώματα κάθε πολίτη, δυνητικού χρήστη του διαδικτύου, παγιωμένα στη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, αναγνωρισμένα από το Σύνταγμα της Ελλάδας αλλά και από το διεθνές δίκαιο. Οι διαρροές αυτές δεν έχουν μέχρι στιγμής επισήμως επιβαιωθεί, πλην όμως η μη κατηγορηματική διάψευσή τους από την Κυβέρνηση δεν επιτρέπει εφησυχασμό.

Ως Έλληνες πολίτες και bloggers, με διαρκή αγωνία για την ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, στον τόπο μας αλλά και σε όλον τον κόσμο, δηλώνουμε ότι δεν θα ανεχθούμε κανενός είδους ρύθμιση που θα φέρει την Ελλάδα κοντά σε διεθνώς δακτυλοδεικτούμενα μελανά παραδείγματα χωρών που καταπατούν τα ψηφιακά δικαιώματα των πολιτών τους, όπως η Κίνα, η Βιρμανία και η Αίγυπτος. Εξάλλου, υπενθυμίζουμε, εξακολουθεί να εκκρεμεί δικαστικά η υπόθεση blogme.gr, η οποία, ως απόπειρα ποινικοποίησης του απλού υπερ-συνδέσμου (link), μας εκθέτει στην παγκόσμια διαδικτυακή κοινότητα.

Διανύοντας μια εποχή κατά την οποία η ιδιωτικότητα συρρικνώνεται διαρκώς και τα κάθε λογής απόρρητα υποχωρούν σε βάρος των πολιτών, χάριν κρατικών και όχι μόνο σκοπιμοτήτων, και κατά την οποία το άτομο, ως μονάδα, συνθλίβεται από οικονομικά και επικοινωνιακά μεγαθήρια, διατηρούμε την πεποίθηση ότι η διαδικτυακή ανωνυμία ή ψευδωνυμία είναι στοιχειωδώς απαραίτητη εγγύηση για την εξασφάλιση τής ελεύθερης ατομικής έκφρασης, της πληροφοριακής αυτοδιάθεσης και του υγιούς δημόσιου διαλόγου.

Το ισχύον νομικό πλαίσιο επιτρέπει, υπό δικαστικές εγγυήσεις, την ταυτοποίηση ψευδώνυμων ή ανώνυμων χρηστών του διαδικτύου στις περιπτώσεις που τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα στην ελεύθερη έκφραση και στην ιδιωτικότητα, σταθμιζόμενα με την ανάγκη προστασίας άλλων σοβαρών έννομων αγαθών, κρίνεται ότι πρέπει να υποχωρήσουν. Το καθεστώς αυτό, σε συνδυασμό με την αυτορρύθμιση των ψηφιακών κοινοτήτων, θεωρούμε ότι είναι επαρκές για την προστασία από έκνομες αντικοινωνικές συμπεριφορές που εκδηλώνονται μέσω του διαδικτύου.

#

#
Επισημαίνουμε ότι η νομοθέτηση εν θερμώ και καθ' υπερβολή εκθέτει τη νομοθετική διαδικασία για έλλειψη νηφαλιότητας, απροσωποληψίας και ρυθμιστικής συνοχής.

#
Υπενθυμίζουμε ότι η κοινωνία των blogs δεν συνιστά κλειστή κάστα για λίγους, με συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά αποτελεί καθρέφτη όλης της κοινωνίας, ανοιχτό πεδίο έκφρασης για οποιονδήποτε πολίτη.



Συνεπώς,



#

#
Καλούμε την κυβέρνηση να δηλώσει σαφώς τις προθέσεις της και να διαψεύσει απερίφραστα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες σχετικά με πρόσθετη νομοθετική ρύθμιση της ελεύθερης έκφρασης στο διαδίκτυο.

#
Καλούμε το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών φορέων να λάβουν θέση απέναντι στα σχέδια αυτά και να διατρανώσουν την αντίθεσή τους προς οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία στο μέλλον η οποία θα έχει παρόμοια παράλογα χαρακτηριστικά.

#
Επιφυλασσόμαστε για στενή παρακολούθηση του ζητήματος και για ανάπτυξη κάθε μορφής οργανωμένης δράσης (επικοινωνιακής, νομικής, θεσμικής).



Υπογράφουν οι ιδιοκτήτες των blogs,



# http://www.221.gr/



# http://argos.wordpress.com/



# http://arxediamedia.blogspot.com/



# http://chouvi.blogspot.com/



# http://www.e-rooster.gr/



# http://giaskepsou.blogspot.com/



# http://gtziralis.com/



# http://histologion-gr.blogspot.com/



# http://inlovewithlife.wordpress.com/



# http://karounos.gr/blog



# http://krogias.blogspot.com/



# http://larisaperivallon.wordpress.com/



# http://magicasland.com/



# http://metablogging.gr/



# http://nassoskappa.blackwhitemag.net/



# http://nefelikas.wordpress.com/



# http://oneiros.gr/blog



# http://www.oraelladas.gr/blog



# http://papanotas.wordpress.com/



# http://www.perlikos.gr/



# http://petcoke.wordpress.com/



# http://plagal.wordpress.com/



# http://reality-tape.com/



# http://rodiat7.blogspot.com/



# http://sofianidis.blogspot.com/



# http://stefadouros.blogspot.com/



# http://voteforliberty.wordpress.com/



# http://vrypan.net/



# http://ziouzios.blogspot.com/



# http://oikologio.gr/

και εγω

# και η πρωτοβουλία digitalrights.gr για τα δικαιώματα του πολίτη στον ψηφιακό κόσμο


Καλούμε όσους bloggers στηρίζουν το κείμενο αυτό να το αναρτήσουν στα ιστολόγιά τους.


Περισσότερες πληροφορίες



# Για την ομάδα freebloggers: Ζαφείρης Καραμπάσης (chocolatehorizon at yahoo.gr), Θωμάς Τζήρος (tom.tziros at gmail.com)



# Για το digitalrights.gr: Αστέρης Μασούρας, asterios at gmail.com

Το digitalrights.gr αποτελεί κόμβο πληροφόρησης για τα δικαιώματα του πολίτη στον ψηφιακό κόσμο. Μεταξύ άλλων, τα αντικείμενα δράσης περιλαμβάνουν ιδιωτικό απόρρητο (privacy), ανοικτά πρότυπα (open standards), πατέντες λογισμικού, πνευματικά δικαιώματα ψηφιακού περιεχομένου, και ελεύθερο λογισμικό.

Ντούπα με ποδήλατο!

τη φωτο βρηκα από τις ποδηλάττισες.gr



Μόλις επέστρεψα από μια θεϊκή (σχεδόν) βόλτα με το ποδήλατο.
Νιώθω τόσο ζωντανή!! Και χαρά παντού!! Τελικά το σώμα μας και
τα συναισθήματα είναι χημεία, καθαρή. Ενεργοποιείς σημεία του
και εκκρίνει συναισθήματα!!

Είχα καιρό να πάρω το ποδήλατο. Έχει κρύο, σκεφτόμουν και το
προσπέρναγα, στην είσοδο της πολυκατοικίας. Η αλήθεια είναι
ότι με αγχώνουν οι δρόμοι που είναι μες τη λακκούβα και τα λάδια,
τα νερά, τα γυαλιά και ότι άλλο θες. Επίσης και κάποιοι οδηγοί,
που είναι σαν να οδηγούν σε πίστα, ενώ βρίσκονται στα κωλόστενα
των Εξαρχείων.

Και άσε που όταν είσαι στο ποδήλατο και κινήσε με κάποια ταχύτητα
(όπου σε παίρνει- σε κανα πεζόδρομο δηλαδή), νιώθεις τον αέρα,
ζεις το σώμα σου, τραγουδάς (βραδυνές ώρες συνήθως), θες και κάποια
στιγμή, να κλείσεις τα μάτια σου βρε αδερφέ. Να χαθείς.
Και με ξενερώνει λίγο που πρέπει να προσέχω συνέχεια. Αλλά πάντα
προσπαθώ να προσέχω και τα μάτια μου τα κλείνω για πολύ λίγο και
μόνο σε πεζόδρομους, χωρίς καθόλου κόσμο. Για να εξηγούμαστε.

Η σημερινή βόλτα όμως ήταν επική. Όλα κύλησαν ομαλά και με επιτυχία
σε σχέση με τα αυτοκίνητα και τους πεζούς. Χρησιμοποίησα πολύ λίγο
πεζοδρόμιο και κινήθηκα σε γενικές γραμμές από δρόμους. Το high light
ήταν μεταξύ συντάγματος και παναθηναϊκού, στο δρόμο πίσω από το Ζάππειο
Μέγαρο, που ένιωσα ελεύθερη.

Το μόνο μελανό (στην κυριολεξία) σημείο είναι το δεξί μου μπούτι.
Λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου και ενώ βρισκόμουν σε κατηφορικό
πεζόδρομο (τι πιο γαμάτο), συνέβη η απόλυτη βλακεία. Ο πεζόδρομος
κοβόταν κάθετα από έναν κεντρικής κυκλοφορίας δρόμο, αρα λοιπόν
επέλεξα ορθώς, να ελαττώσω ταχύτητα και να σταματήσω για τσεκάρισμα
του δρόμου.

Πατάω λοιπόν τα φρένα μου, αρκετα πριν. Έλα όμως κάτω έχει νερά
και ο πεζόδρομος, τα πλακάκια αυτά, με τις διαγώνιες εσοχές.. Σκατά.

Το ποδήλατο πήγε στην αρχή με κωλιά και στη συνέχεια όπως να ναι,
προς τα πίσω. Εγώ πάλι, κινήθηκα προς τα πάνω και μπρος.

Κατά τη διάρκεια της μικρής πτήσης μου, έβλεπα να με περιμένουν
απειλητικά από τη μια, η αρχή του δρόμου και λίγο πιο δίπλα
οι άθλιες αυτές μπετονένιες σφαίρες που δεν ξέρω ποίος βλάξ
σκέφτηκε να τοποθετήσουν σε αρκετούς από τους πεζόδρομους των Αθηνών.

Αυτό που μου κανε εντύπωση, είναι ότι όση ώρα ήμουν στον αέρα,
σκέφτηκα πολλά πράγματα, κυρίως για αυτές τις τσιμεντέρες μπάλες.

..Μαλάκα τη γάμησες, μόνο στις κολόνες μη σκάσεις,
ο δρόμος μου φαίνεται πιο μακρυά, καλά ποιος τις έβαλε εδώ,
και σαν αισθητική χάλια. Μα είναι επικίνδυνο. Να πέσω απαλά.
Να βάλω χέρια. Να προστατέψω το κεφάλι μου από τις τσιμετόμπαλες.
Αυτό αυτό.. Το πιο σημαντικό, το κεφάλι. θα βάλω χέρια.
Και το κεφάλι ψηλά. Όλη η δύναμη στον έλεγχο του κεφαλιού.
Κάνε στροφή, να πέσεις πλάγια. Και θυμήσου το κέφάααλλ.. μπουμ.

Έπεσα. Αυτό ήταν. Είμαι φαρδιά πλατιά στον πεζόδρομο.
Το κεφάλι, μια χαρά. Η πτώση στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία
και κωλοφαρδία, μη σου πω.

Πονάω, μια χαρά. Πονάω στο δεξί μου μπούτι, μια χαρά.

Σηκώθηκα αργά, αργά, χωρίς να βιάζομαι. Δεν υπήρχε λόγος. Όλα πήγαν καλά.

Η φωτο είναι του Tertuliano Máximo Afonso στο http://nosyparker-diadromes.blogspot.com/

May I?

This is how I feel about blogging...

Ποτιστική απόπειρα Νο 1

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό (εξάμηνο),
έχω γίνει μανιώδης αναγνώστρια. Πηγαίνω από blog
σε blog, διαβάζω, γελάω, εκπλήσσομαι, σκέφτομαι..
Διάφορα παθαίνω. Παλιότερα όλο και έριχνα καμιά
ματιά, από δω και από κει, χωρίς σαφή προσανατολισμό.
Όσο πήγαινε όμως και το πράγμα χειροτέρευε. Ώσπου
κάποια στιγμή -εδώ και κανα εξάμηνο, λέμε- η κατάσταση
έγινε σοβαρή

Έλεγα, κάποια στιγμή να φτιάξω ένα blog. Μετά, ότι θα
θελα να γράψω αυτό ή εκείνο. Και τώρα μέσα στη ζούρλα
του καιρού(ο Φεβρουάριος είναι μήνας περίεργος), είπα
σιγά.. καν το.

Καλά, γενικώς δεν ξέρω πως δουλεύει -φωτογραφίες,video,
links, κλπ αλλά θα τα μάθω. Λογικά..

και έχω ένα θέμα τώρα με τη γραμματοσειρά. Θέλω άλλη

Θέλω να λέω ότι μου ρθει- ότι μπορεί να σκεφτεί κανεις όταν ποτίζει.

Αντε βρε, καλή μου αρχή!