Ας παίξουμε..

μετά από την πρόσκληση της αγαπητής Ροδιάς

Απανταμεεε σταα

-Γιατί κλαις;
για να αντέχω
- Γιατί δεν κλαις;
γιατί αντέχω
- Πού είναι ο βάλτος;
σε ένα μικρό σημείο του εγκεφάλου μου

- Ποιος και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
μια όψη μου, κρύβεται σε ένα άλλο σημείο του εγκεφάλου μου
- Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Εκεί μέσα πάλι.
- Περιφρονείς κάτι;
Ναι Ακόμα κι αν το αγαπάω.
- Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Για πάντα;
- Γιατί πουλιούνται τα «έργα τέχνης»;
Για να βγάζουν λεφτά οι μεσολαβητές. Για να παίρνουν κάποια και οι «καλλιτέχνες».
- Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση;
Όχι, υπάρχουν έργα τέχνης και «έργα τέχνης». Και πωλούνται.
- Do you remember revolution?
Ναι, θυμάμαι στιγμές απ αυτή και αναμένω την ολοκληρωτική.
- Θα ανέβαινες ένα βουνό αν το επέβαλε το ωροσκόπιό σου;
Όχι ή Ναι;

-Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο;
Όχι. Αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο, θα τον έβαζα να μου πει ιστορίες από τη ζωή του.
- Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Ορθάνοιχτα και θα στηνόμουν.
- Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ΄το νόμο;
Όχι, καμία πέτρα δεν κυλάει, αν αυτό που τη σταματά είναι ο φόβος του νόμου.

- Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών, αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν;
Αν ήμουν με παρέα, να λέμε και κανα τραγουδάκι νυχτερινό, ναι.
-Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν δέκα λαχταριστά εκλέρ;
Αν και είναι για σκότωμα Όχι. Δεν θέλω να σκοτώσω κανέναν.
-Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τ΄αστέρια;
Ναι, γιατί θα βλεπα μέσα τους τα αστέρια.
- Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Όχι, γιατί η θλίψη θα περάσει. Απ το πηγάδι πώς θα βγω?

Πάσχα

Το Πάσχα, δεν μου αρέσει καθόλου.
Με πιάνει θλίψη. Και περιμένω να περάσει.


όταν έχει Πάσχα το μόνο που με ευχαριστεί είναι μια βόλτα στη θάλασσα.
Θλιμμένη κι αυτή.

Παρηγορητικό το παγωτό με γεύση λεβάντα και κόκκους παπαρούνας που πρόσφατα ανακάλυψα. Ο ήλιος και τα πρώτα ανθισμένα λουλούδια.

Θλιβερό το βουκολικό τοπίο με οικογένειες και σόγια, δίπλα σε σουβλιστά αρνιά, κόκκινα αυγά και λαμπάδες.

ίσως το Πάσχα σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί να υποφέρεται.

Το πιο ωραίο Πάσχα ήταν στο Λονδίνο το 2002.
Highlight η βόλτα με λεωφορείο προς άγνωστη κατεύθυνση, που με κατέληξε σε μια συνοικία έγχρωμων. Η λειτουργία στην Αγγλικανική Εκκλησία. Γυναίκες με τα πολύχρωμα ρούχα και τους περίτεχνους φριόντους στα μαλλιά. Άνδρες που μοίραζαν μπανάνες και τραγουδούσαν. Ένα γκέτο μπορεί να είναι φιλόξενο σε έναν ξένο και όχι σε έναν άλλο. Ξένη και μόνη, δεν άνηκα ούτε από τη μια, ούτε από την άλλη πλευρά. Είχα περάσει τα "σύνορα". Αλλά καθώς οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει ξένοι ή έξω ή έκτος, μπορούν να αναγνωρίζουν το βλέμμα του χαμένου και ξένου, τον βοηθούν, ακόμη κι αν είναι ή καλύτερα μοιάζει με λευκό. Γιατι έχει αυτό το βλέμμα, όταν πια σκοτεινιάσει, που είναι αναγνωρίσιμο. Η επιστροφή στο τραίνο ήταν αλησμόνητη. Με τον υπεύθυνο των τραίνων να μου χαμογελά, καθώς απομακρυνόμουν για να ξαναμπώ, αρκετές στάσεις μετά, στα γνώριμα μέρη που λέμε Λονδίνο.

Καλώς ορίζοντας την άνοιξη... σε ασφαλή και ελεγχόμενα περιβάλλοντα...

Ο χρόνος σας τελείωσε...Παρακαλείσθε όπως εξέλθετε ακολουθώντας τον κόκκινο σηματοδότη. Ευχαριστούμε που επιλέξατε την εταιρεία μας για να καλωσορίσετε την άνοιξη.
Ο επόμενος παρακαλώ..

Η απώλεια και η διαχείριση της

"Φάε μωρή, λίγο πορτοκαλάκι, να ξιναέρουνε τα κούφι σου".
Συμιακή φράση που λέει η γιαγιά μου.


Οι τρόποι όπου οι άνθρωποι ανά τον κόσμο βιώνουν την έννοια της απώλειας είναι πολλοί. Εκτός από το προσωπικό βίωμα, που εδράζεται σε ένα βαθιά υπαρξιακό ειδέναι, υπάρχουν και αυτές οι ρημάδες οι τελετουργίες, που τα σώματά μας υποβάλλονται για να ξορκίσουν τον θάνατο. Να αποχαιρετήσουμε τον νεκρό, σου λέει. Να ξενυχτίσουμε εις μνήμην. Να κλάψουμε εις μνήμην. Να φωνάξουμε εις μνήμην. Να φάμε εις μνήμην. Να πιούμε εις μνήμην. Να δώσουμε τα χαιρετίσματα σε όσους νεκρούς ξέρουμε.. Να του πούμε ότι μαλακία μας κατέβει στο κεφάλι, όσο σχετικοί και άσχετοι είμαστε. Να πιούμε καφέ, ή κονιάκ. Να φάμε ψαρόσουπα.
Δεν θέλω ρε. Ούτε να φάω, ούτε να πιω. Δεν θέλω να με χαιρετάει και η κουτσή Μαρία. Δεν θέλω να μιλάω με άγνωστες φάτσες, χωρίς κοινή θεματολογία, μια ώρα που εξαναγκάζομαι να υποστώ όλη αυτή την κατανάλωση. «Α, μεγάλωσες! Και τι κάνεις τώρα; Με τι ασχολείσαι; Ακόμα σπουδάζεις; Κανένας σας δεν παντρεύτηκε ακόμη, ε;». Fuck off.
Η απώλεια αρχίζει αύριο. Ίσως σε δέκα μέρες, μπορεί και σε έναν μήνα. Μπορεί και στα επόμενα Χριστούγεννα. Αν και έρχεται το Πάσχα. Αλλά όχι τώρα, που μαζεμένοι όλοι, μαζί με πολλούς γνωστούς άγνωστους τριγύρω, κάνουμε «αυτό που πρέπει». Τηρούμε κανόνες και τελετουργικό. Καταναλώνουμε και καταναλωνόμαστε.
Άσε που, τι σκατά να καταλάβεις ο έρμος; Δεν προλαβαίνεις. Σε πιάνουν απ’ τα μούτρα και σε σέρνουν, βρίσκεται σε σοκ. Πας, όπου σε πάνε. Μήπως και ξέρεις;
Είχαν εμμέσως, αλλά σαφώς, προειδοποιηθεί οι άνθρωποι που βρίσκονταν σε θέσεις κλειδιά στη διαχείριση κρίσεων: ουαί κι αλίμονο, σε όποιον σχετικό ή άσχετο, επιλέξει να θρηνήσει με θόρυβο. «Να πάνε στα χωριά τους να φωνάξουν». Εδώ θέλουμε ηρεμία. Μια μέρα είναι θα περάσει.
Και μέσα σε όλο αυτό, σκάει και το παπαδαριό. Κάνανε όσα «έπρεπε». Όμως δε μείνανε σε αυτά. Βγάλανε λόγο. Είπανε και ποιήματα. Μου σπάσανε τα νεύρα. Τέτοιο προπαγανδιστικό λόγο δεν είχα ξανακούσει. Καπήλευση κανονική.
Και η ώρα περνούσε. Και τα ερεθίσματα, μυριάδες. Και τα συναισθήματα επίσης.
Μαμά, πότε θα πάμε σπίτι; Κουράστηκα.
Μετά κοιμήθηκα 14 ώρες σερί. Και ήρθε επιτέλους η επόμενη μέρα. Από κει και πέρα, ξεκινάς να αντιμετωπίζεις, την όποια απώλεια. Όμως και πάλι, γίνεται κάτι πολύ περίεργο. Η γη γυρίζει. Και συ βρίσκεσαι ξανά μέσα στη ζωή σου. Μακριά από τα χθεσινά. Και η ζωή σου κυλάει, σαν το χθες να μην υπήρχε. Μόνο στιγμές είναι που μπερδεύεσαι. Λες, τώρα τι έγινε; Όλα καλά. Καλά. Καλά… και ξαφνικά μια θλίψη…. /Μια βαθιά θλίψη. Και τίποτα άλλο…/ Και όλα καλά. Και καλά. Και καλά…/ Και θλίψη. Και παύση. Και καλά…/Και πάει.
Μάλλον θα γειωθείς, τη στιγμή που θα επιλέξεις να πάρεις τηλέφωνο. Ή να πας από κει. Ή να ναι γιορτή και να μαζευτείτε όλοι μαζί…

Αυτά, αγαπητή μου γλάστρα.


Τον πίνακα βρήκα στο www.kazuya-akimoto.com