"Φάε μωρή, λίγο πορτοκαλάκι, να ξιναέρουνε τα κούφι σου".
Συμιακή φράση που λέει η γιαγιά μου.
Οι τρόποι όπου οι άνθρωποι ανά τον κόσμο βιώνουν την έννοια της απώλειας είναι πολλοί. Εκτός από το προσωπικό βίωμα, που εδράζεται σε ένα βαθιά υπαρξιακό ειδέναι, υπάρχουν και αυτές οι ρημάδες οι τελετουργίες, που τα σώματά μας υποβάλλονται για να ξορκίσουν τον θάνατο. Να αποχαιρετήσουμε τον νεκρό, σου λέει. Να ξενυχτίσουμε εις μνήμην. Να κλάψουμε εις μνήμην. Να φωνάξουμε εις μνήμην. Να φάμε εις μνήμην. Να πιούμε εις μνήμην. Να δώσουμε τα χαιρετίσματα σε όσους νεκρούς ξέρουμε.. Να του πούμε ότι μαλακία μας κατέβει στο κεφάλι, όσο σχετικοί και άσχετοι είμαστε. Να πιούμε καφέ, ή κονιάκ. Να φάμε ψαρόσουπα.
Δεν θέλω ρε. Ούτε να φάω, ούτε να πιω. Δεν θέλω να με χαιρετάει και η κουτσή Μαρία. Δεν θέλω να μιλάω με άγνωστες φάτσες, χωρίς κοινή θεματολογία, μια ώρα που εξαναγκάζομαι να υποστώ όλη αυτή την κατανάλωση. «Α, μεγάλωσες! Και τι κάνεις τώρα; Με τι ασχολείσαι; Ακόμα σπουδάζεις; Κανένας σας δεν παντρεύτηκε ακόμη, ε;». Fuck off.
Η απώλεια αρχίζει αύριο. Ίσως σε δέκα μέρες, μπορεί και σε έναν μήνα. Μπορεί και στα επόμενα Χριστούγεννα. Αν και έρχεται το Πάσχα. Αλλά όχι τώρα, που μαζεμένοι όλοι, μαζί με πολλούς γνωστούς άγνωστους τριγύρω, κάνουμε «αυτό που πρέπει». Τηρούμε κανόνες και τελετουργικό. Καταναλώνουμε και καταναλωνόμαστε.
Άσε που, τι σκατά να καταλάβεις ο έρμος; Δεν προλαβαίνεις. Σε πιάνουν απ’ τα μούτρα και σε σέρνουν, βρίσκεται σε σοκ. Πας, όπου σε πάνε. Μήπως και ξέρεις;
Είχαν εμμέσως, αλλά σαφώς, προειδοποιηθεί οι άνθρωποι που βρίσκονταν σε θέσεις κλειδιά στη διαχείριση κρίσεων: ουαί κι αλίμονο, σε όποιον σχετικό ή άσχετο, επιλέξει να θρηνήσει με θόρυβο. «Να πάνε στα χωριά τους να φωνάξουν». Εδώ θέλουμε ηρεμία. Μια μέρα είναι θα περάσει.
Και μέσα σε όλο αυτό, σκάει και το παπαδαριό. Κάνανε όσα «έπρεπε». Όμως δε μείνανε σε αυτά. Βγάλανε λόγο. Είπανε και ποιήματα. Μου σπάσανε τα νεύρα. Τέτοιο προπαγανδιστικό λόγο δεν είχα ξανακούσει. Καπήλευση κανονική.
Και η ώρα περνούσε. Και τα ερεθίσματα, μυριάδες. Και τα συναισθήματα επίσης.
Μαμά, πότε θα πάμε σπίτι; Κουράστηκα.
Μετά κοιμήθηκα 14 ώρες σερί. Και ήρθε επιτέλους η επόμενη μέρα. Από κει και πέρα, ξεκινάς να αντιμετωπίζεις, την όποια απώλεια. Όμως και πάλι, γίνεται κάτι πολύ περίεργο. Η γη γυρίζει. Και συ βρίσκεσαι ξανά μέσα στη ζωή σου. Μακριά από τα χθεσινά. Και η ζωή σου κυλάει, σαν το χθες να μην υπήρχε. Μόνο στιγμές είναι που μπερδεύεσαι. Λες, τώρα τι έγινε; Όλα καλά. Καλά. Καλά… και ξαφνικά μια θλίψη…. /Μια βαθιά θλίψη. Και τίποτα άλλο…/ Και όλα καλά. Και καλά. Και καλά…/ Και θλίψη. Και παύση. Και καλά…/Και πάει.
Μάλλον θα γειωθείς, τη στιγμή που θα επιλέξεις να πάρεις τηλέφωνο. Ή να πας από κει. Ή να ναι γιορτή και να μαζευτείτε όλοι μαζί…
Αυτά, αγαπητή μου γλάστρα.
Τον πίνακα βρήκα στο www.kazuya-akimoto.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου