Ντούπα με ποδήλατο!

τη φωτο βρηκα από τις ποδηλάττισες.gr



Μόλις επέστρεψα από μια θεϊκή (σχεδόν) βόλτα με το ποδήλατο.
Νιώθω τόσο ζωντανή!! Και χαρά παντού!! Τελικά το σώμα μας και
τα συναισθήματα είναι χημεία, καθαρή. Ενεργοποιείς σημεία του
και εκκρίνει συναισθήματα!!

Είχα καιρό να πάρω το ποδήλατο. Έχει κρύο, σκεφτόμουν και το
προσπέρναγα, στην είσοδο της πολυκατοικίας. Η αλήθεια είναι
ότι με αγχώνουν οι δρόμοι που είναι μες τη λακκούβα και τα λάδια,
τα νερά, τα γυαλιά και ότι άλλο θες. Επίσης και κάποιοι οδηγοί,
που είναι σαν να οδηγούν σε πίστα, ενώ βρίσκονται στα κωλόστενα
των Εξαρχείων.

Και άσε που όταν είσαι στο ποδήλατο και κινήσε με κάποια ταχύτητα
(όπου σε παίρνει- σε κανα πεζόδρομο δηλαδή), νιώθεις τον αέρα,
ζεις το σώμα σου, τραγουδάς (βραδυνές ώρες συνήθως), θες και κάποια
στιγμή, να κλείσεις τα μάτια σου βρε αδερφέ. Να χαθείς.
Και με ξενερώνει λίγο που πρέπει να προσέχω συνέχεια. Αλλά πάντα
προσπαθώ να προσέχω και τα μάτια μου τα κλείνω για πολύ λίγο και
μόνο σε πεζόδρομους, χωρίς καθόλου κόσμο. Για να εξηγούμαστε.

Η σημερινή βόλτα όμως ήταν επική. Όλα κύλησαν ομαλά και με επιτυχία
σε σχέση με τα αυτοκίνητα και τους πεζούς. Χρησιμοποίησα πολύ λίγο
πεζοδρόμιο και κινήθηκα σε γενικές γραμμές από δρόμους. Το high light
ήταν μεταξύ συντάγματος και παναθηναϊκού, στο δρόμο πίσω από το Ζάππειο
Μέγαρο, που ένιωσα ελεύθερη.

Το μόνο μελανό (στην κυριολεξία) σημείο είναι το δεξί μου μπούτι.
Λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου και ενώ βρισκόμουν σε κατηφορικό
πεζόδρομο (τι πιο γαμάτο), συνέβη η απόλυτη βλακεία. Ο πεζόδρομος
κοβόταν κάθετα από έναν κεντρικής κυκλοφορίας δρόμο, αρα λοιπόν
επέλεξα ορθώς, να ελαττώσω ταχύτητα και να σταματήσω για τσεκάρισμα
του δρόμου.

Πατάω λοιπόν τα φρένα μου, αρκετα πριν. Έλα όμως κάτω έχει νερά
και ο πεζόδρομος, τα πλακάκια αυτά, με τις διαγώνιες εσοχές.. Σκατά.

Το ποδήλατο πήγε στην αρχή με κωλιά και στη συνέχεια όπως να ναι,
προς τα πίσω. Εγώ πάλι, κινήθηκα προς τα πάνω και μπρος.

Κατά τη διάρκεια της μικρής πτήσης μου, έβλεπα να με περιμένουν
απειλητικά από τη μια, η αρχή του δρόμου και λίγο πιο δίπλα
οι άθλιες αυτές μπετονένιες σφαίρες που δεν ξέρω ποίος βλάξ
σκέφτηκε να τοποθετήσουν σε αρκετούς από τους πεζόδρομους των Αθηνών.

Αυτό που μου κανε εντύπωση, είναι ότι όση ώρα ήμουν στον αέρα,
σκέφτηκα πολλά πράγματα, κυρίως για αυτές τις τσιμεντέρες μπάλες.

..Μαλάκα τη γάμησες, μόνο στις κολόνες μη σκάσεις,
ο δρόμος μου φαίνεται πιο μακρυά, καλά ποιος τις έβαλε εδώ,
και σαν αισθητική χάλια. Μα είναι επικίνδυνο. Να πέσω απαλά.
Να βάλω χέρια. Να προστατέψω το κεφάλι μου από τις τσιμετόμπαλες.
Αυτό αυτό.. Το πιο σημαντικό, το κεφάλι. θα βάλω χέρια.
Και το κεφάλι ψηλά. Όλη η δύναμη στον έλεγχο του κεφαλιού.
Κάνε στροφή, να πέσεις πλάγια. Και θυμήσου το κέφάααλλ.. μπουμ.

Έπεσα. Αυτό ήταν. Είμαι φαρδιά πλατιά στον πεζόδρομο.
Το κεφάλι, μια χαρά. Η πτώση στέφτηκε με απόλυτη επιτυχία
και κωλοφαρδία, μη σου πω.

Πονάω, μια χαρά. Πονάω στο δεξί μου μπούτι, μια χαρά.

Σηκώθηκα αργά, αργά, χωρίς να βιάζομαι. Δεν υπήρχε λόγος. Όλα πήγαν καλά.

Η φωτο είναι του Tertuliano Máximo Afonso στο http://nosyparker-diadromes.blogspot.com/