Πάσχα

Το Πάσχα, δεν μου αρέσει καθόλου.
Με πιάνει θλίψη. Και περιμένω να περάσει.


όταν έχει Πάσχα το μόνο που με ευχαριστεί είναι μια βόλτα στη θάλασσα.
Θλιμμένη κι αυτή.

Παρηγορητικό το παγωτό με γεύση λεβάντα και κόκκους παπαρούνας που πρόσφατα ανακάλυψα. Ο ήλιος και τα πρώτα ανθισμένα λουλούδια.

Θλιβερό το βουκολικό τοπίο με οικογένειες και σόγια, δίπλα σε σουβλιστά αρνιά, κόκκινα αυγά και λαμπάδες.

ίσως το Πάσχα σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί να υποφέρεται.

Το πιο ωραίο Πάσχα ήταν στο Λονδίνο το 2002.
Highlight η βόλτα με λεωφορείο προς άγνωστη κατεύθυνση, που με κατέληξε σε μια συνοικία έγχρωμων. Η λειτουργία στην Αγγλικανική Εκκλησία. Γυναίκες με τα πολύχρωμα ρούχα και τους περίτεχνους φριόντους στα μαλλιά. Άνδρες που μοίραζαν μπανάνες και τραγουδούσαν. Ένα γκέτο μπορεί να είναι φιλόξενο σε έναν ξένο και όχι σε έναν άλλο. Ξένη και μόνη, δεν άνηκα ούτε από τη μια, ούτε από την άλλη πλευρά. Είχα περάσει τα "σύνορα". Αλλά καθώς οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει ξένοι ή έξω ή έκτος, μπορούν να αναγνωρίζουν το βλέμμα του χαμένου και ξένου, τον βοηθούν, ακόμη κι αν είναι ή καλύτερα μοιάζει με λευκό. Γιατι έχει αυτό το βλέμμα, όταν πια σκοτεινιάσει, που είναι αναγνωρίσιμο. Η επιστροφή στο τραίνο ήταν αλησμόνητη. Με τον υπεύθυνο των τραίνων να μου χαμογελά, καθώς απομακρυνόμουν για να ξαναμπώ, αρκετές στάσεις μετά, στα γνώριμα μέρη που λέμε Λονδίνο.